“Het eerste lachje of stapje. Dat is zo bijzonder. Zo lang dát blijft ontroeren, ga ik door. Anders stop ik.” Jolanda is eigenaar en pedagogisch medewerker van De Dwergenhut. “Wij zijn een kleinschalige kinderopvang, voorschoolse opvang en buitenschoolse opvang. Ik ken alle kinderen door en door. Ze komen bij ons, krap vier maanden oud, en vertrekken rond hun elfde. Eline* was drie dagen oud toen ik haar voor het eerst vasthield. Ze kwam haar broer naar de opvang brengen, samen met haar moeder. Van Eline, liggend in mijn armen, is een foto gemaakt. Nu is ze vijf jaar. Ieder jaar maken we diezelfde foto. Mijn armen worden steeds korter. Haha!”
Korte lijntjes met ouders
“De lijntjes tussen ons en de ouders zijn kort. Riv* (2 jaar) kwam onlangs binnen zonder knuffel. Een groot drama natuurlijk rond bedtijd. Zonder ‘knuffie’ kon hij niet slapen. Ik belde zijn ouders op: ‘Zijn jullie thuis? Ik kom ‘knuffie’ halen.’ Tegen ouders die in de file staan zeg ik altijd: ‘Doe rustig aan. Geen stress. Wij wachten hier op je.’ Wij vangen veel kinderen van zorgmedewerkers op. Wij passen onze roosters aan op hun onregelmatige diensten.”
Kinderen mogen doen wat ze zelf willen
“Wij pakken dingen net wat anders aan dan grote kinderopvangorganisaties. Themaweken bijvoorbeeld, die laten we achterwege. Onlangs vroeg Thomas* (4 jaar): ‘Wat is een brandweer?’ Dan pak ik een boekje uit de kast en leg het uit. Zo sluit ik direct aan bij zijn vraag en interesse. Onze opvang moet voelen zoals thuis. Een voorbeeld? Wij halen bso-kinderen uit school, waarna we even iets eten en drinken. Aan tafel peil ik de kinderen: wie is moe? Wie is nukkig? Dan vraag ik of er iets is voorgevallen. Bso-tijd is vrije tijd. De kinderen mogen daarom zelf bepalen wat ze doen. Buiten spelen, een boekje lezen of tv kijken? Het mag allemaal. En mag je thuis twee koekjes? Dan krijg je van mij ook twee koekjes. Jolanda glimlacht en zegt: Of drie.”
*Vanwege privacyredenen zijn de namen van de kinderen in dit verhaal gefingeerd.
Jolanda Brand
