“Oh ja, die heb ik wel”, antwoordt Jamie op de vraag of er een kind is wat hem bijblijft. “Dat is Joris*. Een jongen van acht met een, en dat bedoel ik niet negatief, flinke rugzak. Hij heeft ADHD. Als de groep hem overprikkelt schopt hij om zich heen. Er is getwijfeld of hij kon blijven. Sinds kort begeleid ik hem een paar uur per week een-op-een. We wandelen samen naar het dorp of het park. Onderweg praten we. Hij kalmeert, het is rustiger op de groep en ik leer hem en zijn behoeftes steeds beter kennen. Dat is zo mooi. Een kind wegsturen is makkelijk. Ik vind het belangrijk om te zoeken naar oplossingen.”
Schermpjes en natuur combineren
Als oud-boswachter gaat Jamie graag naar buiten. ‘Ik ben een doener. Dat weten de kinderen ook. ‘Wat gaan we doen meester?’ roepen ze als ze mij zien.’ Het vraagt creativiteit om de kinderen naar buiten te krijgen ervaart Jamie. ‘Ze kijken liever naar schermpjes. Ik vroeg mijzelf af: hoe kan ik die schermpjes en buiten spelen combineren?’ Inmiddels trekken Jamie en de kinderen met hun tablets en smartphones regelmatig samen het bos in om foto’s te maken. Terug op de bso bekijken ze samen de kiekjes. ‘Ik vraag hen: wat staat erop? Wat we niet weten zoeken we op.’
Dieren bekijken en aanraken
Jamie groeide op in een klein dorp vlakbij de Posbank in Gelderland. Een excentrieke buurman heeft opgezette dieren, zelfs een ijsbeer, in zijn huis staan. De kleine Jamie is gefascineerd. Eenmaal volwassen begint hij een eigen verzameling. ‘Ik heb uilen, een egel, vogeltjes en ook een eekhoorn. Ik neem deze dieren, maar ook schedeltjes en botjes, regelmatig mee naar de bso. Een dier bekijken en aanraken is belangrijk voor kinderen. Foto’s zeggen zo weinig.’ Jamie sluit ook aan bij Buitenkracht, een inspiratieprogramma voor buitenactiviteiten. ‘Het is zo simpel. Geef kinderen een potje, laat hen insecten zoeken, bekijk de beestjes met een loep. Je hebt geheid een leuke middag.’
Evc-traject
Jamie is bijna klaar met zijn EVC-traject. Een opleiding, voltijds of deeltijds, dat paste niet. ‘Ik heb zo mijn verplichtingen. Ik kende de mogelijkheid van een EVC niet, de vestigingsmanager wees mij erop. Dit traject, waarbij ik tegelijkertijd werk en leer, past helemaal bij mij. Al mijn opgedane kennis en ervaring neem ik mee.’ Jamie ervaart dat leeftijdgenoten, hoe ontevreden ze ook zijn met hun werk, moeite hebben om over te stappen. ‘Ze lijken vast te zitten in negatieve denkpatronen. Ze roepen wat allemaal niet kan. Ik draai het om: wat kan wél? En dan blijkt er ineens heel veel mogelijk.’
*Vanwege privacyredenen zijn de naàm en foto van het kind in dit verhaal gefingeerd.
Jamie Lebbink
Bekijk vacatures in jouw regio
