Dreigende situaties, huiselijk geweld en agressie. De kinderen in de vrouwenopvang maakten het vaak van dichtbij mee. Annelies, die eerder in een reguliere opvang werkte, ziet duidelijke verschillen: “Het zijn toch wel speciale kinderen. Ze hebben veel meegemaakt. Ze zijn alert. Broertjes en zusjes beschermen elkaar en nemen soms de rol van vader of moeder over. Als ons iets opvalt, geven wij dat door aan de hulpverleners.”
Afstemmen
In de opvang is plek voor maximaal tien kinderen. Annelies: “In de ochtend vangen we de jongste kinderen op, in de middag die van zes jaar en ouder. Hierdoor kunnen we verschillende activiteiten aanbieden. Hoewel, meestal laten we de kinderen gewoon spelen. Ik kijk elke dag wie er zijn en stem af op hun behoeftes.”
Vriendschappen
De kinderen gaan samen naar de opvang en wonen tegelijkertijd in hetzelfde pand. Dat geeft soms spanning. Annelies: “De kinderen sluiten snel vriendschappen. Dat is mooi, maar ruzietjes worden ook meegenomen naar de opvang. Soms splits ik groepjes kinderen als ik merk dat iemand wordt buitengesloten.” Annelies benadrukt dat de kinderen ook lief voor elkaar zijn. “Soms is er haat en nijd, maar als er dan eentje valt komt iedereen troosten. Heel apart is dat.”
Politiepak
Yasser (5)* is een jongetje waar Annelies nog wel eens aan terugdenkt. Annelies: “Het was een superlief jochie. Hij verhuisde al snel. Zijn moeder had andere begeleiding nodig dan de opvang hier kon bieden. Hij was gek op ons politiepak. Hij wilde dat altijd aan. Bij zijn afscheid mocht hij het pak meenemen. Oh, hij was daar zo blij mee.” Later komt Annelies moeder op straat tegen. Annelies: “Ze vertelde dat het goed ging. Dat was heel fijn om te horen.”
*Vanwege privacyredenen is de naam van het kind in dit verhaal gefingeerd.
Annelies Vallentgoed
